Rozdział 23

                                                                    ***NATALIE***
Siedziałyśmy przy nie dawno rozpalonym ognisku razem z łowczyniami, grzejąc się. Obok mnie siedziała ta dziewczyna, która przed chwilą popisywała się swoimi umiejętnościami zawodowego zabójcy. Oczywiście uważam, że byłabym lepszym, ale to szczegół. Obróciłam się w stronę lasu, żeby zobaczyć jak ostatnie promienie słoneczne igrają między pniami drzew.
- Jak masz na imię? - Spytała młoda łowczyni. Jej twarz przypominała mi te maski, które da się spotkać w teatrze. Emocje wręcz można było dotknąć, ale oczy były puste.
- Natalie...A ty?
- Miav. - Odpowiedziała i uśmiechnęła się.
- Miał? Chyba był taki pokemon, nie? 
- Mia-v. Dodajesz ''v'', a tak przy okazji co to pokemony?
- To taka bajka...o dzieciach i ich super zwierzątkach..Nie znasz?
- Yyyy....Raczej nie... - Powiedziała z zakłopotaną miną.
Siedziałyśmy tak w ciszy patrząc się w ognisko, grupka łowczyń i Annabeth poszły na własną rękę po Perły, a w obozie zostałam tylko ja, Miav, Piper i jakaś inna dziewczyna. Od strony plaży doszedł nas cichy płacz i szmer uspakajających rozmów. Kiedy nasi ''zwiadowcy'' stanęli przy ognisku zauważyłam, że ta od Ateny płaczę.
- Anabeth, co się stało - Podeszła do niej Piper.
- Pe-percy..Ich tam nie ma...
- Co to znaczy nie ma ich? I jak dostaniemy się do Turynu? - Spytała córka Afrodyty.
- Nie ma ich...Wrogowie opanowali zamek..masowa ucieczka? Coś ci to mówi? A Perłami się nie martwcie, tamtejsze nimfy, które nie były skłonne opuścić pałacu zostały i zbudowały mały bunkier gdzie przesiadują razem z rannymi. Dostałyśmy w sam raz dla każdej z nas...
- Thalio! Przecież my... Przepowiednia nic o nas nie wspomina - Odezwała się Miav...
- To nic nie znaczy...To jest mój obowiązek, nie mogę....- Nie dokończyła bo w słowo weszła jej Annabeth
- To twój obowiązek, żeby chronić swoje łowczynie i samą siebie! - Dziewczyna wręcz krzyknęła. Córka Zeusa podeszła do niej, złapała ją za rękę i pociągnęła w stronę lasu..Nasunęło mi się dziwne skojarzenie, ale od razu je wyrzuciłam z głowy. Kiedy wyszły Annabeth szła ze spuszczoną głową, co znaczyło, że dotarły do porozumienia, ale na korzyść łowczyni.
- No to mamy ustalone..Jutro z samego rana wyruszamy!

                                                                    ***JASON***
Zmontowaliśmy z Leo jakąś byle jaką scenę do przemówienia i zgromadziliśmy obozowiczów na główny plac. Cały czas martwiłem się o Piper... Było bardzo późne popołudnie i słońce zaczynało się powoli chować. Na podeście staną Carter - mag z Domu Życia, Oko Horusa i nasz sojusznik. Za nim stanęła Ziya. Chłopak zaczął mówić o zagrożeniach, które ja usłyszałem wcześniej. Było słychać zduszone krzyki, a nawet zmęczone tym wszystkim westchnienia. Ciemno skóry chłopak zrobił przerwę dla wzbudzenia napięcia i gdy miał coś powiedzieć, nad naszymi głowami zaszybował olbrzymi sokół, nurkujący w dół i łapiąc maga w swoje wielkie szpony. Ziemia zatrzęsła się nie miłosiernie. Nawet nie zauważyłem, że lewituję w powietrzu i staram się nawiązać mentalny kontakt z ptakiem, ale przecież to nie był orzeł... Kiedy kolejny raz wszystko zaczęło się trząść do obozu wparowała armia....armia kotów.
_____________________________________________________
WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO NATI!!!!!!!  żebyś dożyła tych 51 lat :D
Masy nożyczek :3 ( znowu ) Benedicta :3 Octaviana :3 Spokoju ( siostry ;__; ) i duuuuuuuużo mięsa XD Ale jestem wredna, nie?
I zapraszam na mojego nowego bloga! 2 rozdział pojawi się niestety po 8 stycznia, ze względów na problemy techniczne.. i również przepraszam, że ten był tak, krótki, ale nie mam zbytnio dostępu do internetu jakiego bym chciała....http://przed-miloscia-sie-nie-ukryjesz.blogspot.com/

Mroczna